ΛΑΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Λαικός πολιτισμός δεν αντιστρατεύεται το Νέο,τις νέες αξίες (των οποίων άλλωστε η ρίζα τους είναι προαιώνια).Οι άνθρωποι δεν είναι απλά ένα δημιούργημα των περιστάσεων όπως έχει ειπωθεί αλλά οι περιστάσεις είναι δημιούργημα των ανθρώπων. Είναι λοιπόν μια αρμονική συνέχεια του παρελθόντος με το σήμερα η παράδοση μας. Είναι η ριζιμιά πέτρα που πάνω της θεμελιώνεται η συνέχεια στον χρόνο και στο χώρο, στο μέλλον και την αιωνιότητα. Πρέπει να γίνει κτήμα του Λαού η όπως πολύ απλά έλεγε και ο Θουκυδίδης "κτήμα εις αεί" , να τους αποδώσει διαχρονική αξία με την Ενεργή Συμμετοχή του. Σήμερα πιστεύουν ορισμένοι πως η παράδοση έχει χαθεί.Οπως έχει καταδειχτεί ο πολιτισμός δε χάθηκε, ούτε πρόκειται να χαθεί στο απώτερο μέλλον. Γιατί?
Απλά υπάρχει η ιστορία μας , που αναδεικνύει τον πολιτισμό μας (από την αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα).Υπάρχουν τα ήθη, τα έθιμα και η παράδοση μας αναβιώνουν ως σήμερα και θα συνεχίσουν στο μέλλον, σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και όπου υπάρχουν Έλληνες. Ένας τρόπος διατήρησης των παραδόσεών μας είναι και ο χορός. Βέβαια ο παραδοσιακός χορός , που στόχο του έχει τη διατήρηση και προβολή των Ελληνικών εθίμων και παραδόσεων.
Υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Καλούμαστε και είναι κοινή πρόσκληση και πρόκληση να τους ανακαλύψουμε και να τους πραγματώσουμε.
Πολιτισμός είναι η χρυσή τομή , το σημείο συνάντησης, η κοινή συνισταμένη των πνευματικών και κοινωνικών αντιδράσεων και θέσεων ενός λαού, σε συγκεκριμένα γεγονότα, που αποτέλεσαν και αποτελούν, το συνολο των βιωμάτων του στο πέρασμα των αιώνων. Είναι η ζωντανή ανάμνηση των πνευματικών κατακτήσεων του, είναι η σκυτάλη των αξιών που η μία γενιά παραδίδει στην άλλη.
Η παράδοση, για κάθε λαό, αποτελεί ένα διαρκές μάθημα αυτογνωσίας, μία φιλοσοφική πραμάτεια, ένα βάθρο στήριξης του εγώ, στην κατανόηση του εμείς.Η ριζιμιά πέτρα που πάνω της θεμελειώνεται η συνέχεια στον χρόνο και στο χώρο, στο μέλλον και την αιωνιότητα.Ξεκινώντας το ταξίδι μας στο παρελθόν του τόπου μας, έχουμε στο νου μας το χρονικό ενός προαγγελθέντος γάμου.
Θέλουμε να παντρέψουμε τρεις γενιές. Τη γενιά των μικρων παιδιών, με την γενιά των γονιών τους και των παππούδων τους. Υλοποιώντας λοιπόν τους στόχους αυτης της προσπάθειας πετυχαίνουμε να ταξιδέψουμε στο χρόνο, μέσα απο βιώματα, αναμνήσεις, στίχους, παιχνίδια της παιδικής ζωής, ακόμα και γράμματα ή φωτογραφίες.
Ερχόμαστε λοιπόν και συναντάμε τον Λαικό πολιτισμό.Ο Λαϊκός πολιτισμός εκφράζεται πολύμορφα μέσα απο το χορό, το τραγούδι, την καθημερινή ζωή, τη λαϊκή αρχιτεκτονική και τέχνη, τους μύθους.Είναι μια αρμονική συνέχεια του παρελθόντος, στο σήμερα το οποίο επιτρέπει τα ήθη και έθιμα να περνούν από γενιά σε γενιά. Αποτελεί εθνική κληρονομιά, μια δωρεά γνώσης για τον καθένα, ένα εφαλτήριο εξέλιξης, μια δέσμη φωτός, στραμμένη στην ψυχή όλων και ως τέτοιος λαϊκός θησαυρός πρέπει να αντιμετωπίζεται και να διαφυλάσσεται από ολάκερη την κοινωνία.
Τον αυθεντικό λαϊκό πολιτισμό,τον συναντούμε μέσα από Χορευτικές παρουσιάσεις, Συναυλίες παραδοσιακής μουσικής από εκφραστές της παράδοσης, Λαϊκό θέατρο, Αναπαραστάσεις εθίμων και καθημερινής ζωής, Παρουσιάσεις παραδοσιακών φορεσιών, Εκθέσεις φωτογραφίας, Παρουσιάσεις οπτικουακουστικού υλικού, γευσιγνωσίες παραδοσιακών εδεσμάτων που αναδεικνύουν το άγνωστο μέχρι πρότινος. Αυτά όλα μπορούν να γίνου με εκδηλώσεις φεστιβαλικού χαρακτηρα αλλα και με λαϊκές εκδηλώσεις και τα πανηγύρια που διοργανώνονται στα περισσότερα χωριά, κρατούν ζωντανή την παράδοση.Ο λαϊκός πολιτισμός της Ελλάδας παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, όχι μόνο για τον πλούτο και την ενάργεια των επιμέρους μορφών του, αλλά και για την επιβίωση ή απόηχο στοιχείων της αρχαιοελληνικής και βυζαντινής παράδοσης.
Η Λαογραφία, η επιστήμη του παραδοσιακού πολιτισμού, (η οποία περιλαμβάνει παραμύθια, μύθους, αινίγματα, παροιμίες, παραδοσιακά παιχνίδια, δημοτικά τραγούδια και παραδοσιακά μουσικά όργανα, χορούς, λαϊκή τέχνη, επαγγέλματα, ασχολίες, κατοικία και ενδυμασία των ανθρώπων της εποχής, ήθη και έθιμα, λαϊκά δρώμενα και γιορτές στον κύκλο του χρόνου,θέατρο σκιών, λαϊκές αντιλήψεις για τα ουράνια σώματα, τα φυσικά φαινόμενα, την υγεία των ανθρώπων), έρχεται λοιπόν τόσο να καταγράψει όλα τα παραπάνω αλλά και το πιο σημαντικό να τα κάνει κτήμα του Λαού η όπως πολύ απλά έλεγε και ο Θουκυδίδης "κτήμα εις αεί" , να τους αποδώσει διαχρονική αξία χωρίς την οποία η Λαογραφία είναι Νεκρό Γράμμα, μια απολιθωμένη αφήγηση.
Και τέλος κάτι για την Ιστορία του χoρού.
Η ελληνική μυθολογία αποδίδει το ξεκίνημα του χορού στη Ρέα, που δίδαξε αυτή την τέχνη στους Κουρήτες της Κρήτης. Ο Κρόνος εκθρόνισε τον πατέρα του, Ουρανό, κι επειδή φοβόταν μήπως τα παιδία τον εκθρονίσουν τον ίδιο, τα έτρωγε όταν γεννιόντουσαν. Όμως η γυναίκα του, η Ρέα, τον ξεγέλασε όταν γεννήθηκε το τελευταίο τους παιδί, ο Δίας. Έκρυψε το Δία σε μια σκοτεινή σπηλιά στην Κρήτη. Τότε , έδωσε στον Κρόνο να φάει μια πέτρα τυλιγμένη με μωρουδιακά ρούχα. Ύστερα, ζήτησε από τους Κουρήτες, που ήταν οπλισμένοι ημίθεοι, να χορεύουν έναν πολεμικό χορό γύρω από τη σπηλιά φωνάζοντας και χτυπώντας τα σπαθιά τους στις ασπίδες. Έτσι, ο Κρόνος δεν μπόρεσε να ακούσει το κλάμα του μικρού Δία. Όταν αργότερα ο Δίας εκθρόνισε τον πατέρα του, οι Κουρήτες έγιναν ιερείς.Οι απόγονοί τους συνέχισαν αυτούς τους πολεμικούς χορούς σαν μέρος των θρησκευτικών τελετών τους.Οι παλαιότερες ελληνικές ιστορικές πήγες έρχονται από την Κρήτη , όπου ο αρχαίος μινωικός πολιτισμός εμφανίστηκε γύρω στο 3000-1400 π.Χ. Οι κάτοικοι της Κρήτης καλλιέργησαν τη μουσική, τα τραγούδια και το χορό ως μέρος της θρησκευτικής τους ζωής και της διασκέδασής τους. Κάποια στιγμή στον 15ο αιώνα π.Χ., η Κρήτη κατακτήθηκε από εισβολείς της κεντρικής Ελλάδας, και ελεγχόταν από τις Μυκήνες. Πολλά αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν πως η παράδοση του κρητικού χορού επηρέασε τους μυκηναΐους, οι οποίοι και μεταβίβασαν αυτούς τους χορούς στο δικό τους πολιτισμό και παραδοσιακή ζωή στην κεντρική Ελλάδα.Με το πέρασμα των αιώνων οι κάτοικοι ανέπτυξαν ένα ιδιότυπο λιτό λαϊκό πολιτισμό, που άφησε ανεξίτηλα τα χαρακτηριστικά του.

ΠΗΓΕΣ:ΔΥΑΔΙΚΤΥΟ (ΜΕΣΩ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ Google)